تحلیل فضایی توزیع خدمات اجتماعی و بهزیستی با بهره گیری از تکنیک وایکور فازی (مطالعه موردی: شهرستان های استان خراسان رضوی)

مطالعه حاضر با هدف تحلیل و سطح­بندی میزان توسعه خدمات اجتماعی و بهزیستی در شهرستان­های استان خراسان­رضوی به انجام رسید. پژوهش حاضر بنیادی و روش به کار رفته در آن توصیفی-تحلیلی بوده است. جامعه آماری شهرستان­های استان خراسان رضوی و روش گردآوری اطلاعات از نوع کتابخانه­ایی و ابزار جمع­آوری با توجه به اهداف پژوهش جداول و فرم­های مبتنی بر داده­های آمارنامه سال 1390 بوده است که طی آن 19 شاخص در حوزه بهزیستی استخراج و به شیوه کمّی با استفاده از تکنیک وایکور فازی و بهره­گیری از نرم افزار spss سطح­بندی میزان توسعه­یافتگی شهرستان­های استان خراسان رضوی به انجام رسید. یافته­های پژوهش حاضر ضمن ترسیم سیمایی نامتعادل از حوزه سلامت، حکایت از وجود یک شکاف منطقه­ای عمیق در استان خراسان رضوی دارد. به طوری که روند توزیع و دسترسی جمعیت مددجوی هر شهرستان به خدمات بهزیستی حاکی از آن است که تنها شهرستان­های گناباد، تربت­حیدریه و نیشابور دارای میزان توسعه قابل قبول هستند و در سایر شهرستان­های دیگر نسبت توزیع امکانات به توزیع جمعیت تحت پوشش غیر قابل قبول و اسفناک است تا جایی که بیش از نیمی از شهرستان استان خراسان­رضوی در جرگه مناطق محروم در در زمینه دسترسی به امکانات و خدمات به­زیستی قرار داشته­اند.